چكيده:
رايج ترين روش جهت افزايش راندمان حرارتي كوره ها، پيش گرم كردن سوخت و اكسيد كننده ورودي به كوره توسط
انرژي موجود در گازهاي حاصل از احتراق است. ليكن مهمترين اشكال اين روش افزايش حداكثر دماي شعله و در
نتيجه افزايش توليد گاز دودكش به سه روش حرارتي، آني و موجود در سوخت است.
امكاني كه با سوزاندن نوعي سوخت, شعله ايجاد شده به همراه بخشي از تجهيزات كه براي مخلوط كردن و جهت دادن
به جريان سوخت و هوا, در كوره، توربين هاي گازي و يا ديگ بخار, كاربرد ويژه مي يابد؛ سامانه مشعلي است. از اين
طريق احتراق سريع حاصل مي آيد با اين امكان از بروز احتراق كامل مخلوط سوخت و هوا اطمينان حاصل مي شود به
گونه اي كه خود تأمي نكننده وظيفه گرمايي در سيستم است. مشعل در حقيقت وسيله اي براي ايجاد احتراق و تابش
است. هر مشعل بهينه و كارامد، سوخت را با يك عامل محرك اكسيداسيوني به نسبتي در مي آميزد كه مخلوط حاصل
در محدوده شعله وري قرار گيرد و احتراق يكنواخت ايجاد شود. مشعل بايد با نسبتي سوخت و عامل اكسيدكننده را
تغذيه كند كه احتراق به صورت كامل انجام شده و پ سرفت شعله به داخل مشعل (يا منبع سوخت) رخ ندهد و در
ضمن اينكه با شناسايي محلهاي نامطلوب شعله به ناحيه اي كه دماي پايين دارد؛ انتقال نيابد. برخي مشعل ها مجهز به
سيستمي براي آماده سازي سوخت نيز مي باشند. با توجه به گستردگي در عمل و كيفيت عرضه وظيفه گرمايي، در اين
مقاله به سير تكوين انواع مشعل پرداخته و در ادامه به ابداع رژيم احتراقي جديدي به نام احتراق بدون شعله و معرفي
مشعل هاي مرتبط با آنها و مزاياي مربوطه مي پردازد.